Blog2019-01-14T23:31:07+01:00

Dordogne – Jour 9 – Massahysterie

De wildkamperende nacht bracht niet wat we verwachtten. Het was 23u en ik was net in slaap aan het dommelen toen Juno begon te blaffen. Dat blaffen is dikwijls een reactie van angst. Nu ook. We kregen haar niet gekalmeerd, maar tussen het blaffen door hoorden we ook everzwijnen knorren.

Ik was me er wel van bewust dat we in everzwijnengebied waren. Ik wist ook dat everzwijnen zich graag in struikgewassen en varens verschuilen, en die waren alom present.

Maar over het algemeen heb ik geen schrik van everzwijnen, de ervaring leert dat ze gewoon weg stappen als ze mensen opmerken. Deze everzwijnen bleven echter in de buurt, en ze bleven lawaai maken. En Juno bleef blaffen.

Hadden we ons te dicht bij hun nest gezet, zitten ze met kleintjes, hoe gaan ze reageren op die blaffende hond?

Bjeurn, mijn held, sprong in zijn botinnes, zette een koplamp op zijn hoofd en nam 2 wandelstokken ter zijner verdediging. Terwijl ik in de tent bleef bibberen van angst en Juno, tevergeefs, probeerde kalmeren. De everzwijnen waren niet te bespeuren, waarschijnlijk zaten ze nog verscholen in de varens.

Maken dat we weg waren, en wel snel. We trokken de tent uit de grond met alles er nog in. De rugzakken lieten we achter. En we verlieten het bosje. Niet langs de weg waarlangs we gekomen waren, want daar klonk het geknor. Maar dwars door de bramen, richting de lege wei. Die veilig leek om ons in te placeren.

Ergens onderweg naar de wei, op het moment dat we ons terug veilig waanden, Juno stil was en wij terug helderder konden denken, beseften we het. Dat geknor dat we hoorden, dat waren helemaal geen zwijnen. Het leek eerder vuurwerk dat ergens uit het dal kwam. Vreemd, om 23u op een woensdag. Het was ook niet het typische vuurwerk, met knallen. Maar zwijnen waren het zeer zeker niet.

En zo waren we slachtoffer geworden van wat ze “massahysterie” noemen. Geïnitieerd door onze kleinste wildkampeerder. Daar stonden we in ons onderbroek.

Een prachtige sterrenhemel was getuige van dit tafereel. En bij een vallende ster wenste Bjeurn een rustige verdere nacht. Dat vermoed ik toch, wensen mag je immers niet verder vertellen, dan komen ze niet uit.

In elk geval … Bjeurn zijn wens was niet uitgekomen, vertelde hij me de volgende ochtend. En de nacht was ook niet rustig. We hadden de fout gemaakt om ons te dicht bij de koeien van de naburige wei te zetten. En angst in nacht, terecht of niet, wordt meestal pas volledig verdreven door het ochtendgloren. Juno blafte de hele nacht op elke koe die bewoog. En ik vroeg me af of wolven -want die zitten daar ook- ook schrik hebben van slapende mensen in een klein tentje.

Toen de wekker om 6u ’s morgens ging was ik blij te mogen opkramen. En besloten we ook om onze driedaagse in 2 dagen af te werken. Zo een nacht zagen we niet meer zitten. We hebben al veel gewildkampeerd, maar een hond is dus wel een extra uitdaging. Nog nooit eerder zijn we ’s nachts moeten verhuizen.

Een wekker om 6u zetten, dan doen we trouwens meestal niet. Maar we hoopten om veel wild te zien. Het ‘loonde’ in de vorm van 2 reekes, maar ook in een lange stapdag, die het ons mogelijk maakte de resterende 29km af te leggen.

Dat tweede deel was trouwens ook het mooiste. We kwamen in Millevaches een bivouac tegen met alle voorzieningen die een stapper wenst. Platform voor de tent, vuurstoof, hout, afdak, droogtoilet, drinkbaar water, eetbanken en elektriciteit. Waar we net op tijd waren om te schuilen voor het onweer. Al een chance, want we hadden de beginnersfout gemaakt om onze regenjas niet mee te nemen.

Voorts zeer weinig medehikers, en genoeg water voor het hondje. Dat hondje bleek trouwens absoluut niet de zwakke schakel.

Al was echt wel iedereen blij dat we na 29km terug op de camping aan de swamp aankwamen, op ons oude vertrouwde plekje, met dezelfde buren.

We ploften ons neer, bestelden eten aan de foodtruck. Probeerden de goudhaantjes nog te spotten, maar kregen enkel de kuifmees, boomklever en blauwe kiekendief in het vizier. Grappig dat zo een veelvoorkomend vogeltje zich zo moeilijk laat spotten. Terwijl die -veel minder voorkomende- blauwe kiekendief, zich op een paaltje zette en zich uitgebreid liet bestuderen.

We wachten de heldere sterrenhemel niet af. Al is dat iets waar ze in die regio trots op zijn. Verschillende dorpen in dit regionaal natuurpark behoren tot de villages étoilé. Gemeenten die streven naar weinig lichtpolutie.

Maar deze keer kropen snel onze bench en daktent in, in hoop op een lange rustige nacht. En Juno die komt duidelijk meer tot rust in haar bench in de auto tussen kampinggeluiden, dan ergens in het wild.

Klaar om morgenvroeg de terugrit aan te vangen

Afstand hiken: 39km

Overnachting: camping municipal de peyrelevade met zicht op de swamp (in parc naturel regional de Millevaches en limousin)

augustus 11th, 2023|Categories: Travel|Tags: |3 Comments

Dordogne – Jour 8 – Driedaagse in het vossenhol

We werden wakker met het geluid van goudhaantjes, en de hele verdere dag zijn ze bij ons gebleven, zonder dat we ze goed konden bestuderen. Goudhaantjes zijn ambetante vogeltjes. Ze zijn nog kleiner dan een winterkoninkje, ze zijn super beweeglijk, en zitten liefst ergens bovenaan in een naaldboom. Een stijve-nek-vogel zoals ze zeggen. En als je gehoor achteruit gaat, dan zijn goudhaan en vuurgoudhaan de eerste die je niet meer hoort. Bij Bjeurn is het al zo ver, meestal hoorde enkel ik onze kleine vriendjes.

Op het programma stond het aanvatten van een driedaagse wandeltocht. De “GRP de Millevache”, goed voor 52 km.

De wandeling is niet echt spectaculair. Het doet wat Ardennen / hoge venen aan. En om eerlijk te zijn heb ik daar al mooier gewandeld. Maar het is rustig, we komen amper een levende ziel tegen. Gelukkig wel onze eerste Franse ree van deze vakantie.

Het zwaarste is de hitte. Het weer is helemaal gekeerd en waar ik de voorbije reis de wolken heb vervloekt, had ik nu gewild dat er wat meer waren. Ongelooflijk hoe ze erin geslaagd zijn om een boswandeling met zoveel zon uit te stippelen.

Ik had ook schrik voor Juno en de hitte. Maar ze bleek er geen last van te hebben. Ze sprong natuurlijk wel in elk beekje dat we tegenkwamen en bij gebrek aan een beek voldeed een modderplas ook prima. Het beloofd stoffig te worden in de tent sebiet.

We willen wildkamperen aan een meertje dat we vinden op de kaart. Daar aangekomen blijkt het een vies, bruin meer te zijn met niet echt gelegenheid om de tent te zetten. Enfin … Die tent zetten zou nog wel gelukt zijn, maar ik voelde het helemaal niet.

Overeenkomen over de geschikte wildkampeerplaats leidt soms tot discussies. En ik ben absoluut de meest kritische hierin.

De regio leent zich ook niet super goed voor wildkamperen. Alles is goed afgezet met prikkeldraad en er is niet veel vrije ruimte. Bjeurn oppert nog even om zich in een wei te zetten, maar ik heb geen zin om betrapt te worden door een boer. Uiteindelijk zetten we ons op een plekje in een bosje met zicht op Bjeurn zijn wei.

De moeite wel, tijdens ons avondmaal (noodels, blik groentemacedoine en frankfurter worsten) volgen we 3 vossen die hun eten bijeen aan het zoeken zijn. Ze nemen hun tijd, want 2 uur later zijn ze nog steeds bezig.

Ik dacht ook een tapuit te spotten, maar ik ben niet zeker of het een correcte determinatie is. Hij vertikte het om te zingen, dus de shazam voor vogels (Merlin Bird Id) kon me niet helpen.

De nacht valt en het is hier compleet stil. Geen auto’s, geen muziek, enkel krekels. Heerlijk.

Afstand: 26km

Overnachting: camping sauvage

augustus 9th, 2023|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Dordogne – Jour 7 – Met zicht op de swamp

De laatste kanodag deden we op een drafje. Vroeg uit bed, 8u in plaats van 9u. Vroeg is relatief op reis.

Waar de afvaart van de Dordogne heel rustig was, was het vandaag echt wel super toeristisch. Begrijpelijk, want de Dordogne doet op dit deel verschillende pitoreske dorpjes tegen kalkrotsen aan, met elk hun kasteel.

We zagen onze laatste ijsvogels net voordat het drukke gedeelte begon. Daarna was het mensen kijken. Wat de hond eindelijk haar rust had gevonden was er nu wat frustratie bij Juno. Honden zijn soms net zoals kinderen, Juno wil altijd als eerste zijn. Jammer genoeg zijn zeer wat minder voor rede vatbaar, dan kinderen. Maar ze hebben dan weer andere voordelen. Ze klagen niet alles er gewandeld moet worden, bijvoorbeeld.

Bjeurn wilde de kano-activiteit bijna niet met mee delen op strava, omdat ik met met de hond was bezig geweest dan met te roeien.

Tegen 13u leverden we de kano binnen. T is plezant geweest. En zeker voor herhaling vatbaar in een nieuwe setting. Maar tegen dan moet Bjeurn wel het verschil tussen “links” en “rechts” onder de knie hebben.

En dan nog vlug onze driedaagse hike plannen. Op 10 minuten hadden we een natuurgebied uitgekozen, een route bepaald een en camping geselecteerd.

Een zo belandden we in de camping municipal van Peyrelevade in het centrum van Parc Naturel regional de Millevaches en limousin. Feitelijk zitten we niet meer in de Dordogne, maar al iets dichter bij huis.

We hebben een prachtig plekje met zicht op de swamp (het moeras). En we werden van harte welkom geheten door alle gaaien van het dorp. Enfin, toch door een mooie delegatie. De voortekenen voor een mooie 3 daagse, zijn al dik in orde.

Afstand kano: 21km (carsac tot Beynac)

Overnachting: camping municipal de peyrelevade met zicht op de swamp (in parc naturel regional de Millevaches en limousin)

augustus 8th, 2023|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Dordogne – Jour 6 – Het verzet is gebroken

Een nacht op camping is iets minder relax dan het wildkamperen, merkte we. Ergens vooraan op de camping blafte een hond gedurende -zo leek het wel- de hele nacht. En Juno vond het soms nodig om eens te antwoorden. Gelukkig bleef het beperkt en was onze aanwezigheid voldoende om een conversatie in de kiem te smoren. Maar ik was er me wel de hele nacht bewust van dat ik liefde moest geven.

Ontwaken ging op deze camping voor iedereen gemoedelijk, het zullen de campingvibes geweest zijn. Voor 9u was er nog amper beweging, zelfs de professionals naast ons kwamen pas een pak na ons hun tent uit. Enfin professionals, dat is wat wij ervan maakten, omdat ze een eigen opblaaskano hadden, en hun eigen waterdichte zakken. En omdat ze zo slim waren om hun eigen stoeltjes mee te brengen.

Uiteindelijk begonnen we pas tegen 11 u te kanoën. Juno sloeg na 5 minuten weer overboord, en ineens maakte ze een klik. Ze gaf zich over en legde zich comfortabel en rustig in de kano. Het verzet is eindelijk gebroken. Na 3 dagen van alertheid, kan ze ook genieten.

De zwaluwen lijken verdwenen en op het water zijn meer insekten te zien, waterjuffers en libellen zijn talrijk aanwezig. Dazen jammer genoeg ook. Voorts zijn het de usual suspects van het vogelrijk. De wilde zwanen zien we vandaag voor het eerst. Dat zijn niet onze gekende knobbelzwanen, maar wat de minder elegante versie.

Het weer is beter geworden, maar te warm heb ik het nog steeds niet. Ik had verwacht dat we dag na dag meer volk op het water zouden zien, maar dat lijkt niet het geval. Het blijft rustig op het water.

Slapen doen we weer in het wild. Aan de oevers van de Dordogne, op een doodlopend wegje naast het maisveld. De plek ligt zo afgelegen dat we met gerust hart onze tent opzetten, alle gerief achterlaten en naar de plaatselijke spar stappen.

We zien dat verder in de straat nog een camper staat, zonder mensen in. Maar wel met 2 méchant honden erin. Honden die meteen blaffend en met hun haar recht omhoog, op Juno afstormen. Juno slaat een gilletje, en ik begin te roepen. Ik dacht in eerste instantie dat Juno gebeten was, maar dat bleek niet het geval. Desalniettemin was ik heel content dat deze camper niet voor de nacht bleef.

Na het koken, knor pasta (onze favoriet) met verse groentjes, deden we weer een avondwandeling. Geen wild, wel een boer die water uit de dordogne kwam halen en met aanhangreservoir gewoon de rivier in reed. En een spoor olie in de Dordogne achterliet. Ook 3 jongemannen met de camper, die waren aan het boulderen op de kalkrotsen. Zeer cool.

En dan wandelden we langs 2 campings, die op zich wel gezeliig waren. Langs Dordogne strandjes, met kampvuurtjes op de kiezelstranden. Maar ook met een gigantisch luid feestje. Ter illustratie, terwijl ik dit typ hoor ik dat ze een Grease medley aan het spelen zijn. En we zitten op 2 km van de camping. Gelukkig zijn wij heel goede slapers.

We sloten de avond af met sterren kijken bij het geluid van de krekels (en die van de camping negerend). En kropen in de tent toen we elk onze vallende ster gezien hadden.

Afstand kano: 28km

Overnachting: camping sauvage aan de oevers van de Dordogne, op een doodlopend wegje naast het maisveld.

augustus 8th, 2023|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Dordogne – Jour 5 – Old school hippie

De nachtrust was iets minder vannacht. Ik ben grote fan van onze exped slaapmatjes. Maar je moet ze wat kennen. Voor een goed slaapcomfort mag je ze niet te zacht en ook weer niet te hard opblazen, je moet de sweet spot vinden.

En waar Juno gisteren nog dankbaar was dat ze mee in de tent mocht, en zich in een klein hoekje nestelde. Zwierde ze zich deze nacht op mijn matje. Weg sweet spot !!! Hallo, hard matje zonder bewegingsvrijheid.

Ontwaken deden we deze keer met de “middelste bonte specht”. Wat veel mensen niet weten is dat er verschillende soorten spechten zijn. Je hebt de grote bonte specht (de gewone), de kleine bonte specht (al iets minder usual) en de middelste bonte specht (degene waarvan je blij mag zijn als je hem kunt spotten). Om het plaatje compleet te maken is er nog de groene specht, die meer op grasvelden en niet in de bossen te vinden is. En de zwarte specht, die hoog op mijn bucket list staat. Over de grijskopspecht zwijg ik, want daar had ik tot 2 minuten geleden ook nog niet van gehoord.

Op de veldweg waar we ontbeten, gebeurde er iets bizar. Een eekhoorn komt recht op ons af gelopen tot ze, op een meter van ons, ineens beseft dat wij midden op haar pad ziten. Waarschijnlijk had ze het pas door toen we riepen “kijk die eekhoorn”. Nog nooit zo dichtbij een eekhoorn gezien. Enfin … Toch geen schattige rode, de grijze franke eekhoorns uit Engeland tellen niet mee. Juno haar reactie was ook goddelijk. Ze had het eerst weer niet gezien, en toen de eekhoorn zeker weg was, blafte ze eens semi stoer. En dan begon ze het spoor van de eekhoorn af te lopen … in de verkeerde richting. Gaat daarmee naar de oorlog.

Het kanoën verliep weer chaotisch. Juno sloeg 3 keer overboord, wat ze niet echt erg schijnt te vinden. We hebben haar vandaag zelfs betrapt met haar staartje naar boven in de boot. Staartje naar boven is een blije hond.

Ik had het idee om ook eens achteraan in de boot te zitten. Wat niet zo een goed idee was, want de achterste persoon stuurt. Maar als al het gewicht zich vooraan bevindt heb je weinig impact. We waren zo goed als stuurloos, wonderlijk dat daar geen echtelijke ruzies uit voort kwamen en dat we niet omgekanteld zijn. Want hoewel de Dordogne kalm is, is de kans op omkantelen toch reëel.

Enfin … na 17 km kanoën gaven we er de brui aan. We kwamen immers de allersympathiekste kamping tegen. “Old school hippie” lazen we in de reviews en dat klopte helemaal. Aanrader, als je gaat voor de sfeer en niet inzit met loslopende honden en voldoende hebt aan 1 toilet voor de hele kamping.

We deden nog een namiddag hike. We verwonderden ons erover dat er verschillende grote wegen waren die niet op de kaart stonden. “Wie legt die wegen aan, en waarom, hier is niks te zien?”, vroegen we ons af. Het antwoord kwam 100m later, toen we de jagershut zagen. Dat is iets wat we wel meer merken, dat jagers hun eigen wegen hebben, die niet op de kaarten staan.

De terugweg hoopten we dan op wild, maar alles lijkt leeggejaagd. Nog geen ree gezien hier in Frankrijk. We heeft Juno alle plakbollekes van het bos verzameld in haar vacht (ellende). En ben ik nog eens goed op mijn poep gevallen. Bjeurn was nog niet uitgelachen, toen hij er zelf ook lag. Iets met een boontje en een loontje.

Wat junkfood en een drankje maakten de dag weer compleet.

Onder het luide geroep van een bosuil en het gesnurk van een medekampeerder kruipen wij ook in onze nest.

Kanoafstand: 17km, hiken 10km

Overnachting: Old school hippie camping. Les grands chênes te Terregaye

augustus 6th, 2023|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Dordogne – Jour 4

Ons plan voor de nacht was dat Juno in de voortent zou slapen. Dat lieten we echter rap varen toen ze zo wild was dat al onze haringen uit de grond werden gerukt. Met 3 in de tent, dan maar. Dat was heel warm, maar verder wel comfortabel. Het bewijs is dat we sliepen tot 9u ’s morgens.

Waar we gisteren slechts 1 ander gezin tegenkwamen onderweg, wordt het nu wat meer bevaard. Ik veronderstel dat het elke dag wat drukker zal worden. En misschien ook wel steeds mooier, want waar het uitzicht gisteren vooral bomen waren, bereikten we vandaag de kalkrotsen. En dat is redelijk spectaculair.

Ons vogelaarshart heeft ook al goed geklopt. We worden constant begeleid door acrobatische zwaluwen. Soms zijn het de huiszwaluwen met hun witte stuitje, andere keren de oeverzwaluwen. De kleine zilverreiger en de blauwe reiger wachten ons regelmatig op. En de ijsvogels zien we regelmatig langs de kant voorbij flitsen. Met zijn iriserende blauwe glans blijft die kingfisher toch steeds de favoriet. Al waren we ook heel blij om ook de oeverloper en de kleine plevier te kunnen afvinken op ons lijstje.

Juno is nog steeds niet helemaal op haar gemak in de boot. Bjeurn probeert met heel zijn truckendoos iets te knutselen zodat ze zich comfortabel zou kunnen zetten. Balken, reddingsvesten, zakken, colaflesjes, … Met alles wat voorhanden is wordt er geëxperimenteerd.

In de late namiddag leggen we aan en vinden we een geschikt wildkampeerplekje. We wandelen naar het dorp voor een ijsje en een pintje, en doen wat inkopen.

We eten aan de kano en ineens hebben we gezelschap van een andere hond die enthousiast met Juno begint te spelen. Even later komt ook het baasje aangefietst. Het is ‘ne local’, zeer vriendelijk en geïnteresseerd van waar we komen. Ik neem aan dat de wildkamperende kanoërs hier nog niet voor overlast zorgen.

Wat opvalt is dat we veel notengaarden zien, vooral hazelnoten en okkernoten blijken populair. Ik vraag me af of die hazelnotengaarden een dubbele functie hebben en ook als truffelgaard dienen. Truffels hebben immers graag hazelaars, en de kalkbodem is ideaal. Het truffelseizoen is nu echter ten einde, dus niemand vreest onze lagotto.

We hopen nog wat wild te spotten, maar helaas, geen succes. Tegen het vallen van de avond, begint het ook te regenen en worden we de tent in gejaagd.

Afstand: 19,5km

Slaapplek: camping sauvage aan de rivierbedding aan de velden bij Meyronne

augustus 5th, 2023|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Dordogne – Jour 3 – Canoë

5 minuten voor de wekker gaat, word ik wakker met vogelgeluiden. Een roodborstje dat zijn typische geluidje maakt, alsof 2 knikkers tegen elkaar botsen. En een vink die niet zijn vertrouwde “suskewiet” zingt, maar het houdt bij een roep van 1 wederkerende lettergreep. Die suskewiet, wordt trouwens niet gezongen voorbij de vlaamse taalgrens. De Waalse vinken hebben een ander deuntje. De Franse dan ook, neem ik aan.

De wekker was gezet om zeker op tijd te zijn bij aanvang van onze kanotocht. 5 dagen, van Beaulieu-sur-Dordogne tot Castelnaud la Chapelle, goed voor een 100 tal kilometers.

Dat wil ook zeggen, enkel het hoogstnoodzakelijke inpakken. Een kleine lichtgewicht 2 persoonstent, waar ook nog Juno in zal moeten passen. En voor de kleren primeert comfort bovenn looks. Stapsandalen, sportschoenen, een short die al meteen vuil is, een legging, een donsjasje en regenjas. Zo een keuzes doen me toch telkens wat pijn.

De autorit en busrit naar ons startpunt brengen ons weer in bekoring. De gele kalkrotsen, talloze forten, huisjes tegen de rotswand geplakt, fleurige tuinen, panoramische slingerwegen langs de Dordogne. Hoe schoon is dees nu weer. Onze stelling “Frankrijk stelt nooit teleur” blijkt weer te kloppen.

Dat we in truffelgebied zitten, valt vooral op aan het aantal lagotto’s die we hier tegenkomen. Ook onze buschauffeur vertelde dat hij een truffière heeft. In tegenstelling tot de witte truffel van Italië, die enkel in het wild te vinden is, willen de zw:arte Périgord truffels ook groeien in truffelgaarden.

Onze eerste kilometer in de kano was hektisch. De hond was niet op haar gemak en wilde uit de kano springen, met als gevolg dat we helemaal uit balans geraakten en alle controle verloren. Dwars door de lijnen van de vliegvissers, achterwaarts de stroomversnellingen af en dan nog Juno overboord. Even chaos.

Nadien ging het vlotter, al waren we wel wat verrast toen we aan een barrage kwamen en daar een kanoglijbaan moesten nemen. Gelukkig ging deze probleemloos. Want bij onze kanotocht in Tsjechië bleken die glijbanen wel een risico op omkantelen.

Echt mooi weer is het nog niet, daarvoor wachten we op overmorgen. Een beetje regen, veel bewolking en friskes. Zelfs Juno heeft wat last van de kou.

We hadden het misschien wat onderschat, kanoën met een hond. We gingen ervan uit dat Juno het wel plezant zou vinden, maar gedurende de hele rit van 21km vond ze geen rust in de boot.

’s avonds legden we aan op een verlaten strandje, onbereikbaar voor de buitenwereld, een plekje enkel voor ons. Aan de overkant van de rivier reden de campervans aan. Ik vermoed dat Park4Night hier voor iets tussen zit. Wij verwachten echter geen bezoek meer.

We deden een poging tot vissen, tot Bjeurn Juno te pakken had (gelukkig enkel in het haar). Juno hield zich bezig met zwemmen en stokken verzamelen. Liefst die stokken die Bjeurn bijeen had geraapt voor het kampvuur.

Onze luxe was een cola die we deelden en een pak chips dat al helemaal verkruimeld was. Daarna volgde een pastamaaltijd uit een zakje, die niet bijzonder lekker was. Wat wil zeggen dat we niet hard genoeg gewerkt hebben vandaag.

Na het kampvuur sloten we de dag af. Met een waaks hondje, die al blaffend reageert op de ambiance en de muziek bij de campers aan de overkant van de Dordogne.

Benieuwd wat morgen brengt. Hopelijk mooier weer en een relaxer hondje.

Organisatie van de kanotocht: CANOËS BUTTERFLY
Le Pont du Pech – 24250 Castelnaud la Chapelle
Tél. +33 (0) 5 53 30 41 21 | www.canoes-butterly.fr

augustus 4th, 2023|Categories: Travel|Tags: |2 Comments

Dordogne – Jour 1, 2 – Le jour à Rocamadour

Een vakantie plannen, die tegemoet komt aan de wensen en noden van iedereen in het gezin. Dat wordt jaar na jaar moeilijker. Niet alleen hebben we 2 pubers, maar als extra moeilijkheid is er ook nog de hond.

Waar de volwassenen een lange actieve, sportieve vakantie in the middle of nowhere willen, daar willen de kinderen een ‘kort en krachtige’ vakantie met mooi weer, zwembad en leeftijdsgenoten.

Ik vind dat we dit jaar een mooie oplossing vonden om beide te verzoenen. In juli gingen we een week met ‘Family Adventure’ op Canyon mix in Bielsa (Spaanse Pyreneeën). En nu, terwijl de kinderen op scoutskamp zijn, zitten wij (Bjeurn, ik en Juno) hier in de Dordogne. Waar we vanaf morgen 5 dagen in de kano zullen spenderen.

Gisteren was de vakantiestemming nog niet helemaal present.

Misschien mede omdat de dochter die dag 150km naar het scoutskamp moest fietsen, op een dag met verschrikkelijk slecht weer. En dat ik wel bezorgd was voor valpartijen met de koersfiets waar ze weinig rijervaring mee had. Of misschien omdat we die dag al om 3u45 moesten opstaan om haar op het startpunt af te zetten.  Of gewoon omdat een hele dag rijden niet zo plezant is.

Nu dag 2 er zo goed als op zit ben ik helemaal in het vakantiegevoel gedompeld en wel hierom

  • Een picknick op een idylisch plekje aan de Dordogne
  • Vogelspotten en blijven twijfelen tussen alle soorten zwaluwen (ze zijn zo snel). Maar dan weer niet twijfelen over de putters en zwarte wouwen, …
  • Juno die begint te graven (we zitten in truffelgebied), maar niets boven haalt. Wat natuurlijk jammer is, maar de belofte op een truffel voelen we al.
  • Een bezoek aan Rocamadour. ’t is te zeggen, nadat we ons over de hoge toeristische index hadden gezet. Absoluut terecht trouwens, Rocamadour is niet voor niks werelderfgoed. Maar wij genieten precies meer van zo’n plaatsen als we er te voet of al fietsend aankomen. En nu waren we met de auto. Maar desalniettemin toch een aanrader.
  • Een camping die alle goeie vibes heeft (en geen briefjes met regels die ophangen)
  • Een avondwandeling naar het kasteel en mirador van Castelnaud-la-Chapelle. De bedoeling was om Juno even uit te laten en dan taco’s te eten op de camping. Maar het werd een prachtige wandeling in een pittoresk dorp, zonder het massa toerisme van daarnet in Rocamadour. Een etentje in een lekker restaurant en dan met het lichtje van de gsm in het donker terug naar de camping.

Overnachting 1: camping De Sologne (doortrek camping met veel briefjes met regels)

Overnachting 2: camping Les Magnanas aan de Dordogne (goede vibes) en op wandelafstand van het mooie castelnaud-la-Chapelle

augustus 3rd, 2023|Categories: Travel|Tags: |2 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 18 en 19 – Afsluiter in Heide Park

Het regent als we wakker worden. Dit is wat er vandaag op het programma staat. 15°C frisser dan gisteren en constant regen. Alles beter dan 37°C, maar regen is eigenlijk wel niet zo fijn.

Onze kamping ligt op wandelafstand van Heide Park, het enige sterke punt. We vertrekken met zijn allen, wij gevieren en Juno, die ook welkom is in het park. Een pretparkbezoek met hond lijkt me niet zo ideaal. Het alternatief, Juno en ik die achterblijven op de kamping, op een regenachtige dag, spreekt me ook niet aan.

Als we te voet vertrekken komt de zon er even door. Ik grap nog dat ik mijn zonnebril moet meenemen. Niet beseffend dat we prachtig weer zullen hebben, en dat ik mijn zonnebril en de zonnecrème zal missen.

Mijn verwachting was, dat Juno en ik de voormiddag in het park zouden doorbrengen en dan terug naar de kamping wandelen.

Heide Park was echter een enorme meevaller. Er was opvallend weinig volk (dankzij de slechte weersvoorspelling?). Ik moest me dus geen zorgen maken dat de mensen op Juno haar pootjes gingen trappen. Het was stralend weer met zon en een perfecte temperatuur, er moest niet of amper aangeschoven worden aan de attracties. En er waren overal comfortabele banken voor de achterblijvers die op de rugzakken moesten letten. De kinderen vonden hun gading in de attracties. Veel loopings en “trills”. Ik was al stiekem content dat ik dat nog niet kon doen, ik krijg jaar na jaar meer schrik in een attractiepark.

Tegen 16u kwam dan toch de voorspelde regen, met een enkele donderslag. Alle attracties werden uit voorzorg gesloten. Maar een half uur later kwam de zon er weer door.

En zo is deze dag héél goed mee gevallen. De kinderen vonden het super. Juno gedroeg zich chill, of de gillende mensen en lawaaierige roller coasters de normaalste zaak van de wereld waren. En ze hield goed in de gaten of ze frietjes of ander lekkers op de grond kon opruimen. Zelfs ik heb enkele attracties kunnen mee pikken.

Alles werd uit deze dag gehaald. We stapten pas bij de laatsten het park uit.

En dan volgde de laatste avondwandeling. In de eerste wereldoorlog moet het hier vies gedaan hebben. In de directe omgeving van de kamping zijn er 2 gedenkplaats van krijgsgevangenenkampen. We worden er stil van als we lezen op de informatieborden welke drama’s er hier hebben plaatsgevonden.

Het hoofd is bij iedereen gedraaid naar huis. Zelfs bij Juno precies. Die slaapt ’s nachts bij Liv en besluit dat 6u een goed uur is om wakker te worden. Rond 7u besluit ze dan om alleen te gaan zwerven door de kamping. Efkes een paniekske bij Liv. Ik weet ondertussen wel dat Juno wel terug komt en dat ze niet naar de grote baan zal trekken. Maar ik vertrouw ze op andere vlakken niet. Ik zie ze best in staat om overal op de kamping restjes eten te bemachtigen, of schoenen te gaan stuk bijten.

Gelukkig is Juno haar enthousiasme om mij uit de tent te zien komen, groter dan haar zin voor deugenieterij. En zijn we snel weer verenigd.

En zo vertrekken we weer compleet huiswaarts. Het was een geslaagde en memorabele reis. Zweden zit in diep in mijn hart, en ook in dat van Bjeurn. Maar minder bij de pubers. Voor volgend jaar zoeken we naar een nieuw concept, ander land, geen roadtrip, geen fietsvakantie, misschien zelfs geen nomadische reis. Tips zijn welkom.

Overnachting: kamping auf-dem-simpel Soltau

juli 22nd, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 17 – Afgrijselijk heet

De hete temperaturen van het Zuiden van Europa bereiken nu ook het Noorden van het continent. Tijdens de autorit van 7u naar Soltau, terwijl wij lekker in de airco zitten, zien we de thermometer tot 41,5 °C stijgen.

Soltau in Duitsland is onze laatste bestemming. Daar ligt immers Heide Park, het pretpark dat we onze kinderen beloofd hebben.

Vic zegt tijdens de rit een paar keer enthousiast “Wie heeft er zin in morgen?”. Waarop Bjeurn en ik “Ikke nie”. En zo is het. Voor mij, en voor Bjeurn ook weet ik, is de vakantie nu eigenlijk voorbij.

De kamping in Duitsland staat in schril contrast met de gemoedelijkheid in Zweden. Zweden heeft ons veel gegeven, maar hier heerst een gevoel van schaarste. Terwijl dit, met zijn € 107 voor 2 nachten met stip de duurste kamping van onze reis is.

We komen aan, en het is afgrijselijk heet. We haasten ons meteen naar het kampingcafé, om daar 50 minuten te moeten wachten op onze warme cola. Ons eten staat eerder voor onze neus. Zonder saus bij de frietjes, want dat waren we vergeten bij te bestellen. En daar gingen we echt geen extra 50 minuten op wachten.

Mijn databundel is er ondertussen zo goed als door, en ik was blij te lezen dat er overal op de kamping wifi was. Ze waren er wel vergeten bij te zetten dat het geen free wifi, maar wifi tegen woekerprijzen betrof.

We hebben een terrein met elektriciteit, maar hier geldt hetzelfde, betalen per hoeveelheid afname. Gelukkig volstaan voor onze gsm’s de powerbanks wel.

In Zweden zijn we er gemakkelijk in geslaagd om zonder Zweedse kronen het land door te trekken. Hier in het winkeltje, kan er enkel cash betaald worden. Ik had niet gedacht dat het de euro’s waren, die ons het lastig zouden maken.

Tenslotte hebben we een douchekaart die opgeladen is voor €10. Iedereen wil natuurlijk douchen. Dit moet beurtelings (want maar 1 kaart). En ik hoop dat er niemand zonder water gaat vallen, en we toekomen.

We missen de Zweedse meren al, maar gelukkig is er wel een zwembad dat verfrissing brengt.

Ons hondje ploft zich vandaag overal lusteloos neer. Pas rond 21u, als het eindelijk begint af te koelen komt er terug leven in het beestje. De Duitsers schijnen honden wel graag te zien. Juno krijgt veel aandacht. Maar zo gekend als in Zweden zijn waterhonden hier niet meer. Er wordt me een paar keer gevraagd of Juno een labradoodle is. Waterhondenparadijs stopt in Zweden.

We zijn blij dat het morgen enorm gaat afkoelen. Temperaturen boven 25°C zijn ons ding niet. En vandaag is het 37°C en we vonden het vreselijk. Vic wil volgend jaar naar Kroatië, maar dat detail is hij uit het oog verloren.

Overnachting: kamping auf-dem-simpel Soltau

juli 22nd, 2022|Categories: Travel|Tags: , |1 Comment

Roadtrip Zweden – Dag 16 – Nimis

Geen autoverplaatsing vandaag. Op het programma een mountainbiketocht voor Bjeurn in de voormiddag. Dan hebben we die fietsen toch niet voor niks mee gesleurd.

Voor mij was het het moment om de ereader eens op te vissen en nog eens iets nieuws te lezen uit mijn Stephen King collectie.

In de namiddag was een hike naar Nimis en het nationaal park Kullaberg gepland.

Nimis is iets waar te plaatse niet veel promotie rond gemaakt wordt. En toen ik er kwam besefte ik waarom. Er was nu al veel volk, de plek heeft helemaal geen promotie nodig, ze zullen accidenten misschien ook willen vermijden.

Ik zal Nimis even schetsen. Nimis (Latijn voor “teveel”) is misschien het meest omstreden kunstwerk van Zweden. In 1980 begon Lars Vilk een constructie te bouwen van wrakhout. Dit op een slecht toegankelijk rotsstrand. Het duurde 2 jaar eer deze constructie ontdekt werd door publiek en autoriteiten. En het is de vraag, is dit een kunstwerk of een hoop rommel? Is Lars Vilk een kunstenaar of een eigenwijze gek?

Er lopen processen om het kunstwerk te laten afbreken, en soms is er een aanval met vuur of kettingzaag.

Naast het impressionante Nimis staat Arx, een andere constructie van steen en beton. De constructies zijn trouwens nog steeds “work in progress”. Als je chance hebt, kom je Lars Vilk in hoogsteigen persoon tegen en laat hij het volkslied van Ladonië horen. Hij heeft het terrein immers als zijn eigen vrijstaat uitgeroepen, met als volkslied het geluid van de plons van een steen die in de zee gegooid wordt.

Als je aan ons vraagt of Lars Vilk een kunstenaar of eigenwijze gek is, dan zeggen wij ‘beide’. Maar dat hij een kunstenaar is, dat vinden we absoluut. Hij brengt iets te weeg, hij beroert, fascineert, enthousiasmeert. Het terrein is redelijk moeilijk toegankelijk. En toch slaagt hij erin om jaarlijks 30 000 mensen, jong en oud, sportief en onsportief, intact sleutelbeen en gebroken sleutelbeen, … tot beneden aan de zee te krijgen. Al dan niet door zijn constructie, die vol uitstekende nagels steekt en naar alle waarschijnlijkheid niet gekeurd is.

Daar op Nimis kwamen we trouwens weer 2 Spaanse waterhonden tegen. Blijkbaar zijn de 3 soorten waterhonden in Zweden zeer gekend en populair. Hier zeggen ze waterhond tegen een labradoodle en niet andersom.

Na Nimis stond nog een hike verder door Kullaberg gepland. Maar die hebben we moeten inkorten. Iedereen was kapot, en Juno al zeker.

Juno had ’s avond zelfs geen energie meer voor een wandeling op de kamping. Dit was een kamping die zich goed leende voor een inspirerende wandeling. Waarin we kijken hoe iedereen zijn kampeeropstelling is, wat de nieuwe kampeergadgets zijn en welke campervan we willen.

Er waren enkele daktententen, veel saaie campers en campervans (voor originaliteit moet je bij de Duitsers zijn) maar wel iets heel speciaals. Als Dyson een caravan zou uitbrengen, zou ik het me zo voorstellen.

Dit hebbeding is niet van Dyson, maar van Mink. En kost € 16 000 voor de basic versie, maar kan ook worden uitgebreid met buitenkeukentje, fietsenrek, …. #nospon.

Juno sliep deze nacht in Vic zijn tent en niet in haar bench in de auto. Goed, want ze zal toch moeten wennen aan de tent. Wij gaan de bench niet blijven meesleuren, want we plannen in de toekomst ook hike tochten en fietstochten met haar te doen.

Overnachting: First Camp te Mölle

juli 20th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |1 Comment

Roadtrip Zweden – Dag 15 – Mölle

We zijn, na dik 5u rijden, aangekomen op onze laatste Zweedse overnachtingsplek. Mölle, een plekje op een schiereiland aan het kattegat (de zeestraat tussen Denemarken en Zweden), en helemaal ontsloten door het nationaal park Kullaberg.

Mölle werd me op 1 dag, door 2 mensen aangeraden, een Zweed die we aan een schelterplaats tegenkwamen en via Sofie op instagram. Allebei zo enthousiast, dat ik ze graag geloofde.

Hier waren we wel zo slim om op voorhand (=gisteren), te reserveren. Al een chance, want toen we aankwamen werden er mensen weggestuurd omdat het volzet was. Blij dat deze woorden deze keer niet tegen ons gericht waren. Onze camping is groot, met zwembad en met veel kinderen met gezinnen. Maar wat mij betreft zitten de vibes wel redelijk ok.

Vandaag wandelden we naar de jachthaven van Mölle, gezellig met de boten, eindelijk ook eens wat horeca, en helemaal omringd door bos en berg (het Kullaberg national park).

Het doet ons al niet meer zo Zweeds, maar eerder Deens, aan. Misschien omdat de huizen van baksteen, en niet meer van hout zijn.

Het strand loopt over in natuurreservaat, met grazende koeien en schapen. En op de pier vangen kinderen krabbekes en doen de Zweden een avondduik, waarna ze hun badjas aantrekken. Dat is wat mij betreft iets typisch Zweeds. Met je badjas naar het strand/meer en nog efkes zwemmen. Heerlijk vind ik dat (en moedig ook).

Maar de Zweden zijn outdoor mensen, dat zie je aan alles. De tijdschriften in de winkels over jagen, de faciliteiten buiten (vuurkringen met hout, droogtoileten, …)

Wij testen in Mölle de app Tamedhunden die Annemarie ons aanraadde (of de Engelse benaming “Bring the dog”). En inderdaad, Juno mag binnen in het restaurant dat als hondvriendelijk wordt aangegeven. Er wordt water voorzien en je kan zelfs hondensnacks kopen. Dat laatste gaat ons net te ver.

We genieten ervan om eens samen op restaurant te gaan en onze benen onder tafel te kunnen schuiven. De porties zijn groot. Wij doen ons best en Bjeurn doet de rest.

In het stadje kwamen we nog grappige honden tegen die ik niet meteen kon thuisbrengen. Lang licht krullend haar, een staartje aan hun froefroe en aan hun poep en achterbenen kort geschoren. Zeer vreemd zicht die geschoren achterkant. Bleken het Portugese waterhonden te zijn. Je hebt de Portugese waterhonden, dat zijn de grootste, die heeft bv. Barak Obama. Dan heb je de Spaanse waterhond, die iets kleiner is. En Juno is een Italiaanse waterhond (oftewel Lagotto Romagnolo) en dat is de kleinste van het trio.

Het spel tussen Juno en haar Portugese vriendinneke was zo aandoenlijk. Dat ik het vreemde kapsel op slag vergat.

De dagen zijn uitputtend voor Juno. En ze mag van geluk spreken dat lange hikes er deze vakantie niet inzitten.

Overnachting: First Camp – Mölle

juli 18th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden- Dag 14 – Loppis

We staan op en beginnen nog in de tent aan “de moetjes”. Een kaartje sturen naar het petekindje dat op kamp is, en ons verblijf in Göteborg eens vastleggen en de tickets voor het pretpark kopen.

Al snel merken we, dat een overnachtingsplaats in Göteborg niet evident is. Alles lijkt volzet. Pas als ik bel naar een kamping op 40min rijden van Göteborg, doet iemand de moeite om me uit te leggen waarom. Er is immers deze week een internationaal jeugdvoetbaltornooi in Göteborg. Alles zit vol jonge voetballers. Blijf deze week weg uit Göteborg, zei de man van de receptie me. Ik woon in Göteborg, en ik hou van Göteborg, maar momenteel is het er verschrikkelijk.

Ai …

Teleurstelling natuurlijk bij de kinderen, en boosheid ook. Waarom boeken jullie nu nooit iets op voorhand !!!

We beginnen een plan B, C, D te verzinnen. Maar niks is echt bevredigend.

Ik wil een grapje maken, dat we terug naar Legoland kunnen gaan. Daar zijn we 5 jaar geleden geweest, en dat was wel tof, maar niet wat de kinderen nu nog eens willen doen. Ik besluit dat het moment er nog niet rijp voor is.

Even later maakt Vic het Legolandgrapje. Liv reageert geërgerd, en ik moet lachen. Het is gekeerd, de grootste teleurstelling is verteerd.

Uiteindelijk hebben we een waardig alternatief. Het wordt Heide park, één van de grootste pretparken in Duitsland, net onder Hamburg. En een kamping op nog geen 5km van het park. Eigenlijk is het zelfs idealer dan Göteborg’s Liseberg. Hier mag Juno wel mee binnen. En als Juno en ik het beu zijn, dan kunnen we gewoon terug naar de kamping wandelen. Ik ga immers ook enkel de rustige attracties kunnen doen, en ik veronderstel dat de kinderen vooral geboeid gaan zijn door de roller coasters.

Dit is de reden dat wij op vakantie weigeren om iets op voorhand te boeken. De flexibiliteit die we daardoor hebben is geweldig. Het is bijvoorbeeld al 2 keer gebeurd dat we de avond voordat we op vakantie vertrokken, onze bestemming hebben veranderd omdat het weer toch niet goed ging zijn. Zo maakten we onze kinderen ooit wakker met de melding dat we naar Frankrijk ipv in Nederland op fietsvakantie gingen. En zo veranderde 3 jaar geleden de roadtrip Slovenië in roadtrip Schotland. Nog steeds niet in Slovenië geraakt trouwens.

En zo ook deze vakantie loonde deze flexibiliteit. Toen we vertrokken op een avondhike, en het een tweedaagse werd.

Ons motto is trouwens “Uit iets slechts, volgt meestal iets goed”. Maar dat vergeten de kinderen (en ik ook soms), wel eens in het moment van de teleurstelling.

Vandaag mocht een rustige dag zijn. Er zijn 2 nachten op deze kamping geboekt, en we hadden geen plannen. Vic stelde voor om eens een “loppis” te gaan doen, en terwijl zouden we Årjang (het stadje in de buurt) eens uitchecken. In Årjang, was buiten een trol en een mooie muurschildering echt wel niks te zien. En een cafécultuur hebben ze hier ook niet. Als we iets willen gaan drinken dan is net alles gesloten. Bjeurn noemt dat het gat in de markt, dat we hier moeten opvullen. Maar dan zal zijn brouwerij wel bier moeten gaan brouwen met maximum 3,5% alcohol.

Juno en Vic zijn trouwens deze reis heel hecht geworden. Als iemand de leiband vast heeft is dat bijna altijd Vic.

De “loppis” is wel iets tof. Als je door Zweden rijdt, zie je regelmatig zelf gemaakte wegwijzers met “loppis” op. Zo een loppis is een rommelmarkt. Maar soms doen mensen dat ook bij hen thuis. Wij deden er 3, zoveel kwamen we er tegen op 15 minuten rijden. Het was telkens een schuur die open stond, met daarbij de Swish gegevens van de verkoper (de Zweedse payconic). De eerste 2 keren was het echt rommel, die er aan het stof te zien ook al een hele tijd was. Ik veronderstel, dat als er iemand overlijdt, dat zijn inboedel vaak via loppis van de hand gedaan wordt. De derde keer was het echt kwalitatief. Mooie kinderspullen, en tweedehandskledij waar ik wel interesse in had. Jammer dat wij geen Swich hebben.

Ik beeld me zo in, dat een Zweed op een dag opstaat en denkt “Wat ga ik vandaag eens doen?”. En dan besluit de auto te nemen en van de ene naar de andere loppis te rijden. De Zweden schijnen behoorlijk geïnteresseerd in tweedehandsspullen om hun vakantiehuis in te richten. Er zijn ook veel tweedehandswinkels.

Over vakantiehuizen gesproken. In Årjäng keken we ook eens naar de vastgoedprijzen. We kennen natuurlijk de details niet en zagen steeds maar 1 foto, maar de prijzen leken ons redelijk laag. Ze varieerden van € 60 000 tot € 150 000. Nu snappen we waarom hier zoveel mensen een vakantiehuisje hebben.

Het avondeten was ne klassieker, maar dan verzweedst, wraps met groentjes, Max saus en köttbullar. Het was in het Noorden moeilijk om goede vegetarische alternatieven voor Liv te vinden. Gelukkig is dat meisje flexibel en sloten we een deal. Op deze vakantie eet ze mee vlees, zoals de rest. En om dat te compenseren eet ik als we thuis zijn, een maand lang, mee vegetarisch. En in de praktijk zal dat dan waarschijnlijk het hele gezin worden, maar dat weet Vic nog niet.

De avond sloten we weer af met onze mooie wandeling. We zagen nog eens een ree. Het zag er zo klein uit, dat ik eerst dacht dat het een haas was. Wij zijn ondertussen natuurlijk het formaat van elanden gewoon :-)

Deze keer waren we vroeger en maakten we nog een boottochtje op ons meer. Jammer dat we de kinderen niet konden overtuigen om mee te gaan.

Vic bracht zijn tijd ondertussen wel nuttig door, hij is een gepassioneerde en volhardende visser geworden. Vandaag was het bijna prijs, de vissen hun reactietijd was echter net te traag. Vic haalde zijn lijn boven en zag er nog een vis na springen. Net te laat, looser!!!

Overnachting: Camping Ekeby te Årjang

juli 18th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 13 – Een lemming

We staan op en zien een klein diertje over het mos lopen. We volgen het diertje en het ziet eruit als een kleine cavia, ros met zwart … heel schattig feitelijk. Na wat gegoogle blijkt dat het zeker geen wilde cavia kan zijn. Maar dat het een lemming was. Cool, weer iets af te vinken van onze onbestaande dierenspotlijst.

Nu we weer terug naar het Zuiden trekken is het wat ons betreft ook wat meer aan de kinderen om te kiezen. Ze zijn super flink geweest deze reis, maar dit was minder hun ding. Volgend jaar bedenken we een nieuw concept dat meer geschikt is voor pubers.

Juno is de achterbank precies beu. Beetje per beetje schuift ze meer naar voor. Dit was stap 1, even later zat ze op mijn schoot. Een plezier om dat beestje mee te hebben.

We besloten eens bij camp Grinsby te passeren, je weet wel … de kamping van Staf Coppens. En inderdaad, hij stond gewoon aan de receptie. Maar jammer genoeg is de kamping niet voor mensen zoals wij (mensen die gewoon hun gevoel volgen en niet op voorhand reserveren). Gelukkig hadden we de kinderen al voorbereid op dit scenario en was niemand te teleurgesteld.

We begonnen wel ongerust te geraken toen de kamping waar ze ons naar verwezen hadden ook volzet bleek, en enkele andere kampings in de buurt ook. We passeerden bij een afgrijselijk drukke kamping waarvan we al blij waren dat hij vol zat. En ineens was er Ekeby, niet volzet, en we voelden ‘het’.

Vermits het 20°C is, is er geen excuus om niet te zwemmen. De kinderen en Bjeurn zwommen naar het ponton, ik snapte erheen. Het water was niet diep en zwemmen zit er bij mij absoluut nog niet in, merkte ik. Wel afgrijselijk koud, dat water. Zelfs na een douche waren we nog steeds onderkoeld. Bjeurn deed voor het eerst deze reis zijn donsvest aan.

Op de grilplaats aan het strand bakten we worstjes en hamburgers met Max Burgare saus en met chips.

Onze avondwandeling was verrassend mooi. Open streetmap en google maps kennen bijlage nog niet alle Zweedse bosweggetjes, dat hebben we al veel gemerkt. Wandelen doen we dikwijls op goed gevoel. Hier kwamen we uit op een gemarkeerde wandeling, die naar een eenzaam meertje leidde, en passeerde aan een steengroeve.

Het was maar 6km, maar Juno was zo moe toen we aankwamen, dat ze zich neerlegde aan de auto, en we haar in de bench moesten tillen.

Terwijl wij met Juno op trot waren, hielden de kinderen zich bezig met vissen. Geen succes, maar ze blijven het desondanks plezant vinden.

Het is wel heel duidelijk dat de dagen weer korter worden nu we zuidelijker zitten. Ik word daar altijd wat weemoedig van, het korten van de dagen.

Overnachting: camping Ekeby Årjäng

juli 17th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden- Dag 12 – Laatste dag Noorden

De rest van onze trotter wildernisroute stond op het programma, met daarna een bezoek aan de hoogste waterval.

We kraamden op, en vermits we geen kampingeigenaar tegenkwamen schoven we wat onder het raampje van de receptie. Euro’s want Zweedse kronen hebben we nog niet. De Zweden betalen met Swish, ik neem aan dat dat de Zweedse payconic is. Het is ons echter nog niet gelukt om de app te koppelen met onze bankrekening. Waardoor we enkel kunnen betalen waar ze onze kaart aanvaarden. Dat is gelukkig op de meeste plaatsen zo, maar op de kleinere kraampjes niet altijd.

Het was een dag van weer veel rendieren, vooral toen we op het bergplateau Flatruet aankwamen, dit is de hoogste plaats van onze route, waar de rendieren vrij spel hebben. Veel campers en campervans die hier overnachten, en dat moet magnifiek zijn, maar in een tent met enkel plek om te slapen, wel zeer koud. Want op de top was het 4 °C. Al was het weer vandaag aangenamer dan gisteren, vermits de wind was stilgevallen.

Verbazing toen we ineens koeien zagen grazen in de kant. Dit hadden we hier boven niet verwacht.

De volgende stop was de meteoriet krater, ter hoogte van Tännäs. Op zich was daar niet veel aan te zien. Één put met wat bankjes errond. Het hoogtepunt hier was toen Bjeurn elandenkaka vond. Vic mag geen stenen meenemen, maar Bjeurn wel elandenkaka. Ik moet wel zeggen, stinken doet dat niet. Dat zijn kleine paaseivormige, geurloze, harde keutels. Wie benieuwd is, moet binnenkort maar eens bij ons thuis passeren. Dat staat dan gegarandeerd ergens uitgestald in een potteke.

Roadtrip, zo doen wij dat. De hond geniet en de kinderen kijken teveel op hun gsm en te weinig op de weg, naar onze goesting.

In Hede is het markt op vrijdag. Veel gemeenten hebben hun eigen skansen (openluchtmuseum) met de houten oude huisjes die een beeld geven hoe het vroeger was. Dit is dan ook de plek waar markten worden gehouden, waar iedereen samenkomt en waar midzomernacht wordt gevierd. Dat laatste weten we omdat de meipaal daar nog trots staat te pronken.

De marktkramers klagen ook over het weer. Dit koude weer is niet abnormaal, maar dat dit zo lang duurt, dat zijn ze niet gewoon. Ze snakken ook naar zon en warmte. Zeker omdat de voorbije zomer heel mooi was. Zo is dat met klimaatopwarming. Bij ons wordt het bij momenten echt onaangenaam heet (toch voor mij), en hier wordt het aangenaam.

Een vrouw spreekt ons aan over Juno, ze is al de zoveelste die vraagt of het een lagotto is. Het valt ons op dat het ras hier gekender is dan in België. Grappig detail, we kwamen een dubbelganger van Juno tegen, en het bleek een labradoodle te zijn. Ook wij zien dus niet altijd het verschil.

We hadden ook iets voor, aan de markt. Ineens breekt Juno haar leiband stuk. En het lange stuk schiet in het handvat. Onbruikbaar geworden dus. Gelukkig zonder veel erg, want we hebben nog andere leibanden mee. Maar stel dat we zoiets voorhadden op een hike in rendierengebied. Dat was minder grappig geweest. Er is een absoluut losloopverbod in rendierengebied. De Sami hebben zelfs het recht een loslopende hond af te schieten.

In Vemdalen is er een speciale kerk. Ze kan ons niet helemaal behoren en vermits er niks is om beschut en droog ons middagmaal op te eten, eten we in de auto. Ik besmeer het knäckebröd, dat we op het marktje kochten, met gezouten boter. Zo lekker dat er teveel van gegeten wordt, en dat Vic nadien met een degout zit.

Op naar de watervallen dan, de Fjatfallen konden ons niet zo meer boeien, we hebben al zoveel prachtige watervallen gezien, dat het moeilijk is om te blijven verbazen.

De hoogste waterval “Njupeskar” moeten we nog wel zien. Die bevindt zich in het Fulufjalet national park. We komen rond 16u30 aan, gelukkig maar, want dit is duidelijk een druk bezocht park. Ik ben ervan overtuigd dat je er heel mooi kan wandelen, er zijn trouwens ook enkele hutten waar je kan overnachten. Wij kiezen echter voor de toeristische route direct naar de waterval. Het is koud, het is al laat, en ik heb ook teveel last van mijn sleutelbeenbreuk om lang te wandelen. Misschien omdat het zo koud is, dat het meer pijn doet, of in een slechte houding geslapen. Geen idee, maar ik had eigenlijk op een sneller herstel gehoopt.

Grappig voorval. Mijn jas uitdoen is gemakkelijker met hulp, dan steek ik soms mijn goeie arm uit en vraag aan de kinderen, “Trek eens aan mijn … mouw “. Maar voordat ik ben uitgesproken, trekt Liv al aan mijn vinger, in de waan dat ik ook met Bjeurn zijn spellekes ben begonnen.

Zoeken naar een slaapplek gaat niet zo vlot. De kamping in de buurt heeft niet echt faciliteiten, op de wildkampeerplek die we vinden, zijn we niet alleen en op het volgende plekje, voelt Vic het niet. Vic moet “het” voelen, als we wildkamperen. Wij willen soms genoegen willen nemen met iets minder, omdat het al laat is, we honger hebben, of we het zoeken beu zijn. Maar voor Vic gaat dit niet op. Dit is al de tweede keer dat hij zijn veto stelt … en dat we nadien een veel beter plekje vinden. Dat beter plekje is nu een afgelegen plek in het bos, met vuurkring en kleine shelter. Het zal een 10°C zijn, maar er is geen wind en met het vuur en de shelter is het aangenaam.

Van een kampvuur krijg je 3 keer warm. Bij het sprokkelen, het hakken en het branden. Deze plek was duidelijk al leeggesprokkeld. Gelukkig hielpen de kinderen goed mee. Vic was deze keer de vuurmeester, hij nam die taak serieus en was constant in de weer met hakken, herstapelen, …

Juno durven we op dit plekje los laten lopen. Ze geniet er duidelijk van, maar hangt ook de schavuit uit. Ze is immers een meesterdief. Handschoenen, afval, de chips, sokken, de marshmallow stok … ze grist het mee terwijl er erop staat te kijken. Er is maar 1 truc om het terug te krijgen, haar negeren en afleiden met een snoepje. Als ze doorheeft dat we het voorwerp graag terugwillen, dan wordt het voor haar een zeer plezant spelleke dat wij niet winnen.

Morgen kilometers richting Zuiden, vaarwel rendieren, watervallen, koude en hopelijk ook muggen.

juli 16th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments
Ga naar de bovenkant